Asterix 40 – De Witte Iris
Asterix 40 – De Witte Iris, door Didier Conrad en Fabrice Caro.
Stripspeciaalzaak.be
“Dat Asterix voor deel 40 ad interim wordt geschreven door Fabrice Caro alias Fabcaro in plaats van Jean-Yves Ferri, kon je hier al lezen. Intussen is er meer info over de inhoud van het verhaal bekend. Traditiegetrouw speelt het zich na een reisverhaal opnieuw af in en rond het dorp van de Galliërs. De titel van het op 26 oktober te verschijnen veertigste album luidt alvast De Witte Iris en het verhaal gaat over een nieuwe ideologie waar de Galliërs én de Romeinen mee te maken krijgen.
Over De Witte Iris
Fabcaro over het idee voor het avontuur: “Ik wilde een verhaal maken dat inzoomt op het dorp en naaste omgeving. Ik vind vooral de Asterix-albums leuk waarin iets van buitenaf de harmonie in het dorp verstoort. Dan krijg je de reactie van de dorpelingen met hun legendarische kwade trouw te zien. Het was ook een gelegenheid om en passant een hedendaags maatschappelijk verschijnsel aan te kaarten…”
Over zijn keuze voor de titel De Witte Iris: “De Witte Iris is de naam van een nieuwe school van positief denken. De beweging is begonnen in Rome en breidt zich nu uit naar andere grote steden, van Rome tot Lutetia. Caesar denkt dat deze methode heilzaam kan zijn voor de Romeinse legerkampen rondom het befaamde Gallische dorpje. De geboden van deze school beïnvloeden echter ook dorpelingen die ermee in aanraking komen… De teaserpagina die we afgelopen december vrijgaven, gaf u al een voorproefje van de gevolgen die dat heeft! Ik was op zoek naar een titel in de geest van Goscinny en Uderzo. Het thema wordt vaak gesymboliseerd door een voorwerp of een persoon (de ketel, de ziener, de kloof, het ijzeren schild, het gouden snoeimes…). De iris is hier het symbool van goedheid en bloei. Dat hopen we althans…”
Op de vrijgegeven prent ziet stamhoofd Heroïx niet bepaald opgewekt uit. Wat is er aan de hand in het dorp? “Ja, ik geef toe dat we hem wel eens vrolijker hebben gezien. Het positieve denken heeft ook zijn weerslag op onze Gallische vrienden. En dat maakt niet alleen maar gelukkig. Dat voelt ook ons stamhoofd, die een crisis zal doormaken…”
Over Heroïx
Uit het persbericht: “De positie van stamhoofd, en zoon van het vorige stamhoofd, tekent een man. Vooral als je de leiding hebt over het enige Gallische dorp dat nog altijd standhoudt tegen de Romeinse legioenen. Je zou denken dat zijn taak enigszins lichter wordt met twee grote krijgers als Asterix en Obelix aan zijn zijde. Niets daarvan! Onze leider — de onbetwistbare, maar ook vaak betwiste chef — heeft veel geleden onder beproevingen en wedijver.
Denk maar aan zijn herhaalde crashes van het schild en aan de bitse opmerkingen van zijn echtgenote Bellefleur aan het adres van haar ‘zwijntje’. Hoe vaak zeurt zij hem niet de oren van het hoofd als zij het succes verheerlijkt van zijn schoonbroer Homeopatix (die hem in De Lauwerkrans van Caesar, 1972, ook nog ‘Dinges’ noemt).
Toch mogen wij niet die momenten van grote moed vergeten. Zijn epische gevecht in De Strijd van de Stamhoofden, hoe hij de Belgen (Asterix bij de Belgen, 1979), die zichzelf de allerdappersten waanden trotseerde en hoe hij de concurrentie aanging met Geuzelambickx; hoe dapper hij in Het IJzeren schild (1968) aan die afgrijselijke kuur weerstond. Heroïx is er altijd om de eer van zijn dorp te verdedigen. Sterker nog: de eer van héél Gallië.
In de loop van de avonturen groeit het personage en wordtHeroïx een waarachtig politicus: een tikje narcistisch, een hang naar lange toespraken en zichzelf bewonderend op zijn schild. Zijn grootste angst is dat de hemel op zijn hoofd valt! Maar moet hij daarom nu zo bedrukt kijken? Zou het niet eerder te maken kunnen hebben met die beroemde witte iris?””
Softcover | 48 pagina’s | Albert René |
